BLOG

Γονείς και παιδιά: Μία σχέση που δεν γερνάει ποτέ. Μία προσέγγιση από την ψυχολόγο της μονάδας μας, Σαουλή Κυριακή.

Η μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων είναι ένας χώρος που καθημερινά δέχεται τις προκλήσεις αυτής της σχέσης που μας σημαδεύει ως ανθρώπους- των γονέων με τα παιδιά. Μεταμορφωμένη μετά από χρόνια κοινής πορείας, η σχέση αυτή κορυφώνεται όταν τα προβλήματα υγείας κάνουν τις πρώτες τους εμφανίσεις, και οι πάλαι ποτέ δυνατοί γονείς ζητούν πλέον να πάρουν τη θέση των παιδιών τους και θέτουν τα παιδιά τους στη δική τους θέση. Παρακάτω παρατίθεται το άρθρο της ψυχολόγου της μονάδας μας αυτούσιο, όπως δημοσιεύτηκε στην σελίδα της http://www.saouli.gr. Αναφέρεται στις σχέσεις των γονέων και των παιδιών, όταν οι πρώτοι είναι υπερπροστατευτικοί. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει και ας αναλογιστούμε πως αλλάζει η ισορροπία, όταν πλέον τα παιδιά καλούνται να γίνουν οι γονείς των γονέων τους:

«Κάποιος, κάποτε, βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας. Μια μέρα, παρουσιάστηκε, ένα μικρό άνοιγμα στο κουκούλι. Ο άνθρωπος κάθισε και παρατηρούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες, καθώς εκείνη αγωνιζόταν να περάσει το σώμα της μέσα από τη μικρή τρύπα. Κάποια στιγμή φάνηκε ανήμπορη να προχωρήσει άλλο. Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Με ένα ψαλίδι, έκοψε το υπόλοιπο κομμάτι του κουκουλιού. Η πεταλούδα πρόβαλε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και μαραμένα φτερά. Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί την πεταλούδα, γιατί περίμενε ότι τα φτερά της θα μεγάλωναν και θα άπλωναν για να στηρίξουν το σώμα της, το οποίο θα ξεπρηζόταν σιγά σιγά. Αυτό όμως δεν έγινε. Αντίθετα, η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της σέρνοντας το πρησμένο σώμα της και έχοντας μαραμένα φτερά. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει. Αυτό που ο άνθρωπος, με την καλοσύνη και τη βιασύνη του, δεν κατάλαβε ήταν πως ο αγώνας για να βγει η πεταλούδα από το άνοιγμα ήταν ο τρόπος με τον οποίο η Φύση διοχέτευε υγρό από το σώμα της προς τα φτερά, ούτως ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις ελευθερωθεί από το κουκούλι.
Μερικές φορές, οι δυσκολίες είναι ακριβώς αυτό που έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Αν ο θεός μας επέτρεπε να διασχίσουμε τη ζωή χωρίς εμπόδια, δε θα αποκτούσαμε τη δύναμη που δικαιούμαστε. Δε θα πετούσαμε ποτέ…

Συχνά στο γραφείο μου με επισκέπτονται γονείς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα για το παιδί τους, γιατί δυσκολεύονται να το βλέπουν να ζορίζεται και να πονάει. Σαφώς κάθε γονιός θέλει να κάνει το καλύτερο για το παιδί του και το οφείλει. Δεν αναφέρομαι σε αυτό αλλά στην τάση που έχουμε οι γονείς να είμαστε υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά μας και να μην τα αφήνουμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να ζοριστούν. Είναι αναγκαίο ως γονιός να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι ο πόνος και η δυσκολία είναι από τα απαραίτητα μαθήματα που πρέπει να μάθει κάθε ανθρώπινο ον και κατά συνέπεια και το παιδί μου για να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει. Χρειάζεται να μάθουμε στα παιδιά μας να διαχειρίζονται τις δυσκολίες και τις αναποδιές της ζωής, να τους δώσουμε τα απαραίτητα εφόδια για να τις αντιμετωπίσουν. Είναι απαραίτητο να τους αφήσουμε να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Αυτό θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση τους, θα τονώσει την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και θα τα δυναμώσει. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας γονιός για το παιδί του είναι να του δώσει πρώτα ρίζες και έπειτα να του μάθει να πετάει και να εύχεται να είναι γερά τα φτερά του, έτσι ώστε να πετάξει όσο μακριά επιθυμεί. 

Εκεί που οι γονείς κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, τα παιδιά θα κάνουν το ελάχιστο για τον εαυτό τους (Χάμπαρντ Ε)
Κυριακή Σαουλή, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt.
Μ.Τ. 04/04/2017

Η πρώτη μας έξοδος για την άνοιξη!
​

Επιτέλους, έφτασε η άνοιξη και μετά από ένα βαρύ χειμώνα σαν τον φετινό, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας έξοδο σε τοπικό ζαχαροπλαστείο στη γειτονιά μας. Συγκεντρωθήκαμε, λοιπόν, όσοι επιθυμούσαν να έρθουν και με τη βοήθεια του ταξί επιβιβαστήκαμε και φύγαμε για την βόλτα μας. 

Στο κοντινό καφέ μας έχουν μάθει πλέον και μας υποδέχονται πραγματικά εγκάρδια, σχεδόν ονομαστικά. Μας γνωρίζουν άλλωστε κι από άλλες φορές. Εκτός από τους θαμώνες ξεκινάν να μας μαθαίνουν και τυχαίοι περαστικοί και αυτό για εμάς αποτελεί επιτυχία. Είναι τόσο σημαντική αυτή η έξοδος, που την περιμένουμε από τον χειμώνα. Η αλλαγή του περιβάλλοντος, η υποδοχή της πιο ωραίας εποχής του χρόνου, η ανανέωση και η πίστη πως ό,τι και να γίνει η φύση πάντα θα ανθοφορεί κάθε άνοιξη είναι για εμάς πλέον αναγκαία! 

Καθίσαμε, μιλήσαμε, κοιταχτήκαμε απλά, άλλωστε δε μας ενδιαφέρει να μιλήσουμε και τόσο πολύ, όσο να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Και μετά από μια ώρα χαλάρωσης αναχωρήσαμε. 
Επιστρέψαμε πίσω γιατί το χρειαζόμαστε. Όλη αυτή η αλλαγή είναι ωραία, αλλά και λίγο κουραστική. Γυρίσαμε πίσω ανανεωμένοι και σίγουρα κεφάτοι. Αυτό θα μας κρατήσει για λίγο καιρό, μέχρι την επόμενη ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα. 
Μ.Τ. 04/04/2017